Pinang Sirah Tampuak Part 8. Mancancang Tangan Mamikua Bahu

 Sabbanur duduak di ruang tangah rumah Mak Iyur baduo jo Pak Iwen, ketua RT di kawasan rumah Sabbanur. Sabalun pai ka rumah Mak Iyur, Sabbanur pai ka rumah Pak Wen, mancaritoan kajadian Mala nan pingsan di muko loneang rumahnyo dan kejadian siang di Minang Plaza tu. Untuang ka mujua Pak Wen ko bakawan elok jo Sabbanur dan namuah mangawaninyo ka rumah Mak Iyur. Sabbanur bukannyo takuik, tapi umpamo ado segala sesuatu yang di lua perkiraannyo, ado Pak Wen nan manjadi saksi. “ Apak, Amak jo Uda Oyon bagai, awak kamari nak maagiah tahu Mala pingsan di loneang muko rumah tadi. Awak baok ka rumah. Alah diubek dek Bidan Mar. Kini baa rancaknyo?,” tanyo Sabbanur mambukak kicek. “Nan kondisi Mala cukuik memprihatinkan. Badannyo panuah dek bekas rotan, kakinyo badarah. Mala ko pingsan dek ndak makan sadari pagi dan kondisinyo dalam keadaan tertekan,” lanjuik Sabbanur hati-hati.


 Pak Codoik manatap Sabbanur jo pandangan tajam. “Nyo kalau pandai naik, pandai turun, Sab. Mancancang tangan, mamikua bahu,” kato Pak Codoik. “Apo mukasuik, Apak?”, tanyo Sabbanur. “Ndak usah waang basilek lidah jo wakden, Sabbanur. Bamalu muko lah waang kamari mananyoan apo mukasuik wakden. Kalau lai bamalu jo punyo harago diri waang, ndak ka waang gaduah anak gadih kami do. Paja saketek itu baru nan ka waang akai, antah kok ndak ado gadih nan lain di kampuang ko lai?,”suaro Pak Codoik mulai tinggi. Muko Sabbanur merah padam tapi nyo barusaha tanang. Pak Wen langsuang manangahi. “Mode iko Pak, ndak usah awak cari salah sianyo kini. Sabbanur salah nan Mala pun salah juo. Manolah mudo mudi, Pak, kadang pangananyo singkek. Kini manuruik ambo molah dicari panyalasaiannyo. Nan Mala kan di rumah Sabbanur kini. Tantu kurang rancak pulo dipandang kalau inyo di sinan. Dek Sabbanur jo Mak Diyar kan alah disalamaik an si Mala tu. Kini tantu kami ka basaro, ka Apak, Mak Diyur jo Oyon, baa agaknyo si Mala ko lai.” Mak Iyur manunduak an pandangan. Oyon haniang manunggu jawaban dari abaknyo. 


“Nan malu alah lakek di kaniang wakden jo keluarga den dek laku waang nan indak bapikia ka muko. Nan Mala alah den usia dari rumah. Indak wak den ka baranak padusi nan baperilaku cilako mode itu,” kato Pak Codoik. “Nio hiduiknyo elok atau indak, bukan urusan den. Alah den haraman nyo mamijak rumah ko,”suaronyo lantang. Sabbanur jo Pak Wen taparangah. “Astagfirullah al adzim, Pak. Ndak manyangko ambo kalau ka satega itu bana apak ka anak kanduang surang. Apak berang ka kuciang, manga mancik nan balakak. Ambo mangaku ambo nan salah. Ndak ado nan salah dilaku parangai anak apak do. Kok nan patuik apak salahan tu, ambo urangnyo. Manga si Mala nan apak usia dari rumah ko. Kama anak gadih apak ka pai?” Sabbanur sungguh ndak manyangko Pak Codoik ka sampai hati sarupo itu. “Baa aden jo anak den, bukan urusan waang. Inyo nio den usia, bukan urusan waang. Nan jaleh, haram dek nyo maninjak rumah ko,” Pak Codoik masih mamburansang.


 “Jadi molah kalau baitu. Urusan apak jo anak apak, memang bukan urusan ambo. Cuma ciek sajo nan paralu ambo kicek an ka Apak, ka Etek, jo ka Uda Oyon, kok memang lah haram dek si Mala ko maninjak rumahnyo surang, ambo halalkan Mala maninjak rumah urang gaek ambo. Sudi atau indak sudi, mangakui anak atau indak, nan ambo mamintak izin ka Apak jo ka Etek. Cuma ciek se nyo Pak, Tek, binantang nan bueh di hutan se lai tau nyo baa caro bakasih sayang ka anaknyo. Konon lai pulo manusia. Ambo mangaku salah karano alah manggaduah bungo di laman rumah Apak. Nan indak ambo sangko ruponyo urang punyonyo bana nan mancampak an bungo tu ka jalan cuma dek kesalahan ketek sajo. Bia ambo nan manyalamaik an bungo tu.” Sabbanur mancaliak ka Pak Wen, “nah Pak RT, apak sabagai saksi di siko baa permasalahan ko,” kato Sabbanur manambahan. Pak Wen maangguak, “nan kami indak bisa masuk urusan ayah baranak. Cuma ambo manyayangkan bana paak jo Tek mambuek keputusan mode itu ka Mala. Anak saketek itu, kamalah inyo ka pai. Kok bisa dipelok an, alangkah labiah rancaknyo. Mudah-mudahan terketuk hati Apak jo Etek baduo mamaafkan si Mala,” kato Pak Wen. Pak Codot jo Mak Iyur mambuang muko. “ Kalau alah salasai waang baduo mangicek, pintu kalua rumah ko tabukak gadang,” kato Oyon jo muko merah. Pak Wen jo  Sabbanur tagak. Sab madok ka muko Oyon, “salamoko lai ba uda juo ambo, lai ado juo raso sagan. Tapi kini iyo sabana ndak ado raso tu lai, Yon. Mudah-mudahan suatu hari tibo sasalan dek alah manyio-nyioan dunsanak padusi ang.” Pak Wen jo Sabbanur kalua tanpa mangicek an salam sapatah kato pun. 


 Sabbanur indak pernah habis pikia baa kok sampai hati Pak Codoik ma usia anaknyo surang. Memang sabalun e alah tadanga juo dari carito urang kampuang baa Mala ko diperlakukan bak anak tiri dek keluarganyo. Ado nan mangicek an kalau Si Mala ko basuga ka apak mandenyo, ado pulo nan mancaritoan kalau Mala ko memang alah diasiangan sajaknyo ketek karano ado si Titut nan rancak. Tapi apopun alasannyo Mala ko selalu dipandang anak malang nan dikabanci dek rang gaeknyo surang dek urang kampuang. 


Sampai di halaman rumah Mak Diyar, urang baduo ko duduk di bangku di bawah batang rambutan di muko rumah. “Baa panyalasaian e lai ko Pak Wen?,” tanyo Sab. “Kok dipadia si Mala ko di siko tantu sumbang dicaliak urang kampuang. Kok di suruhnyo pai setelahnyo sehat, kama lah badannyo ka dibaok? Sepengetahuan awak, nan Tek Iyur ko sorang padusinyo. Badunsanak laki-lakinyo indak pulo do. Kok lai ado keluarganyo nan lain, buliah ka sinan awak ba iyo. Bisa si Mala ko dititipan di sinan dulu. Tapi kabanyo Amak gaek si Mala ko surang pulo tungga babeleangnyo.” Sab manupang dagu, bapikia kareh. “Nan kini padialah dulu sampai nyo cegak. Ambo raso nan si Mala ko trauma bana mah. Nan ambo tanyo baa kok sampai tagaduah bungo nan ka kambang, Sab?” tanyo Pak Wen. Sab maambiak nafas panjang. “Antahlah Pak Wen. Alah jauh badan ko bajalan ka rantau, hati ko tapauik e di bungo baru ka kambang di halam rumah Mak Iyur. Indak pulo ka manyangko. Tapi mancaliak rauik si Mala ko, sanang batin. Ditambah jo laku parangai nyo nan indak banyak kicek, raso ka suai nyo ka dijadian kawan hiduik. Sabananyo lai tapikia dek awak umuanyo, sakolanyo nan alun tamaik, tapi dek mamang tarabo lapa takaca ko juo lah Pak Wen. Tagaduah juo si Mala ko. Nan ciek lai, si Mala ko lai marespon pulo.” Pak Wen senyum maklum. “Kejadian siang tadi rasonyo ndak pulo ado nan salah. Awak cuma ma ajak si Mala ko makan siang di Minang. Awak laki-laki, Pak. Nan ka awak pakai ndak ado awak rusak. Indak pulo awak karuhi aia nan janih tu do. Maresek ujuang kuku Mala ko pun indak awak.”  panjang leba Sabbanur manjalehannyo ka Pak Wen. “kalau ambo memutuskan, tantu indak bisa. Nan pertamo tantu harus mangicek dulu ka Amak Sab. Ambo raso nan amak ndak tahu ujuang pangka pakaro nyo do. Nan kaduo, tantu paralu ditanyo dulu si Mala ko. Apo nan nyo nio. Awak indak bisa memutuskan sajo tanpa mananyoan pandapeknyo dulu.” jawek Pak Wen. Sab maangguak an kapalo tando setuju. “Kini apo kiro-kiro rencana Sab?,” tanyo Pak Wen. “Awak tahu mungkin iko ndak patuik, atau mungkin talampau capek. Tapi ndak nampak dek awak jalan kalua e nan elok do Pak. Bisuk kaba akan pacah di kampuang ko. Maklumlah, di kampuang ko, dindiang se punyo muluik jo talingo Pak. Tantu ndak elok pengaruh e dek Mala ko. Tapi awak alah mangaluaan kicek Pak, kok diharaman dek Pak Codot tu si Mala ko manijak an rumahnyo, jalan satu-satunyo tantu awak nan menghalalkan si Mala ko tingga di rumah awak. Dek awak indak masalah. Bak manumpang biduk ka ilia, tantu nan mukasuik hati awak manikahi Mala ko sampai. Cuma caronyo ndak lamak mode iko. Awak paralu mangicek ka amak batanang-tanang, Pak….” jawek Sab. “Jadih molah. Mangicek lah Isab jo amak dulu, bisuk kabaan ambo baa perkembangannyo. Apo nan bisa ambo bantu, ambo karajoan. Ambo ibo ka Mala se nyo. Anak sa elok laku mode itu ibo ambo kok sampai jatuhnyo ka tangan nan salah. Takana dek ambo elok budi jo panolong amak gaeknyo. Itu nan tapandang dek ambo. Kok Mak Iyur tu ndak ka ambo anggap bana do. Ambo pulang dulu,” jawek Pak Wen. Sab maangguak. “Mokasi bana Pak ha…...kini awak mamikian caro baa ka mangicek jo Amak. Kok ndak setuju Amak wak, baa lah kiro-kiro kejadian Mala ko lai.” kato Sab. “Pasti ado jalan kalua e kalau mangicek tanang-tanang jo Amak Sab. Kini istirahatlah dulu. Ambo pulang dulu dih. Assalamualaikum.” pamit Pak Wen. “Waalaikum salam,” jawek Sab. 


Sapaningga Pak Wen, Sab tamanuang. Ado raso basalah di hati maingek Mala. Tabayang senyumnyo satiok kali mereka bapapasan di jalan. Taduah jo tanang. Dingin hati Sab maingek senyumnyo tu. Katonyo pun lunak lambuik kalau mangicek. Kini hatinyo raso baparang, antaro nio maambiak kesempatan jo mamikian masa depan si Mala nan sadang sakola. Tapi apopun nan tajadi, Sab harus bertanggung jawab atas apo nan dilakukannyo ka Mala nan manuruik Sab ndak salah tapi sumbang dek pancaliak an sabagian urang tamasuk Pak Codot jo keluarganyo. Tapi nyo harus mamintak pendapek jo izin amak nyo dulu untuk apopun keputusan nan akan nyo ambiak. “Izin induk, izin Allah. Restu induk, restu Allah,” batin Sab babisik. Sab masuk ka rumah. Pintu kamar amaknyo alah tatutuik tando amaknyo alah lalok. Sab masuak ka kamar, manuka baju lanjuik ka balakang maambiak wudhu untuk sumbayang Isya. Hari alah pukua 10 malam lewat. Sab mamutuihan untuk lalok se dulu. Malam samakin laruik. Pikiran Sab mangarawang takana almarhum amak gaek Si Mala. Andai Amak gaeknyo masih hiduik, tantu ndak akan sarupo mode iko taniayo Mala. Sab berusaha mamiciangan mato...samantaro di luar tadanga koncek badendang di banda muko. Mudah-mudahan bisuk ndak hujan, doa Sab dalam hati. 


BERSAMBUNG


Comments

Popular posts from this blog

Pinang Sirah Tampuak Part 10. Hilang Gali dek Galitik, Abih Miang dek Bageso

Pinang Sirah Tampuak Part 6. Anau Manampa Sigai